trzy

                                           
- Lea pójdziesz ze mną na galę mistrzów sportu? - zapytałem.
- Pewnie, że tak. Tylko kiedy to jest? - powiedziała dziewczyna siedząc w stercie ubrań, które właśnie układała. Zawsze miała bałagan w szafie.
-Za tydzień.
-I Ty mówisz mi dopiero teraz? Muszę się wybrać na zakupy.. Faceci.. - mruczała pod nosem.
- Kobiety..- odmruczałem i wyszedłem z pokoju.

***

- To jak Kuba, zapraszasz ją, czy nie? Zadzwoń, no! Chyba sam nie pójdziesz?

- No ale co jak mi odmówi? Nie znamy się a ja nie chcę wyjść na idiotę. 

- Poczekaj chwilę. - powiedziałem i wyciągnąłem telefon.

                  - Cześć Lea, mam do Ciebie pytanie. Jesteś jeszcze z Paulą?

- Jestem, a co Ci potrzeba? 

- Bo jest ze mną Kuba i chce zaprosić Paulinę na galę, ale się boi, że mu odmówi. Mówiła coś o nim? Może do niej zadzwonić? Pójdzie z nim, myślisz? 

- Jasne, że tak, czeka na to. - powiedziała dziewczyna cichym głosem tak, aby jej przyjaciółka nie słyszała.

 - Za ile będziesz w domu? 

- Za około godziny. To czekamy na telefon, kocham Cię. - powiedziała i rozłączyła się.

- I tyle bólu o nic.. Ona czeka na ten telefon sieroto. Dzwoń. 

 - Cześć Paula, co u Ciebie?

- Cześć Kubuś, u mnie w porządku, właśnie kupujemy Lei sukienkę na galę mistrzów sportu. A u Ciebie co? 

- No to kupcie jeszcze jedną. - powiedział śmiejąc się do telefonu.

- Czy Ty mnie zapraszasz na tą galę? 

- Zgadłaś. - powiedział. - Pójdziesz ze mną? - dodał.

- Jasne, że tak. To do zobaczenia! - powiedziała i rozłączyła się. 

 ***

- Paula, a ta? - powiedziała dziewczyna przeglądając setną sukienkę. Nie przepadała za zakupami, ale nie mogła iść w byle czym.
- Lea, nie możesz iść jak sierota... Proszę Cię..
- A Ty, idziesz z Kubą?
- Czekaj, właśnie dzwoni.
***
- Idę z nim! To musimy znaleźć dwie! - powiedziała dziewczyna.  - Mam! Przymierz tą.

- Ła! Wyglądasz w niej cudownie! Jest piękna, bierz ją! - powiedziała podekscytowana dziewczyna.

-Zobacz, ile ona kosztuje.. Nie stać mnie na sukienki za prawie czterysta złotych. 

- Nie marudź, dołożę Ci się. 

- Kocham cię. - powiedziała Lea i dała jej buziaka w policzek. Ta sukienka już była jej!  - To teraz ja znajdę coś dla Ciebie. Wydaje mi się, że ta będzie idealna. 

I rzeczywiście była.

***

- Zgodziła się! 

- A co miała zrobić? Chyba by Ci nie odmówiła, proszę Cię..

- No bo Ty zawsze wszystko wiesz najlepiej, wielki Bartuś srartuś! - powiedział Kuba a ja zacząłem się z niego śmiać.

- Ej, stary, stary..

***

- Cześć Lea, wróciłem! Jak tam było? 

- Świetnie! Kupiłam sobie sukienkę, leży w salonie na kanapie, możesz zobaczyć. - powiedziała z kuchni. Chłopak podszedł i zobaczył. 

- Rzeczywiście. Piękna jest.

- A co u Kuby? Co oni się tak czają z Pauliną? 

- Mnie się pytasz? Nie mam pojęcia, sierotki takie. Co gotujesz? 

- Lasagne się piecze. 

- Ty wiesz jak dotrzeć do mojego żołądka.. - powiedziałem zachodząc ją od tyłu i dając buziaka w policzek. - Brałaś dzisiaj leki?

- Nie.

-Lea.. Ile razy mamy to przerabiać.. Proszę Cię.

-Bartek, nie widzisz, że te leki nie pomagają? Wydajemy na nie tylko mnóstwo pieniędzy, bez potrzeby.

- Będę Ci kupował te leki, jeżeli tego chcesz. I jeżeli Ci szkoda pieniędzy. Ale jedz je, żebym był spokojny. Obiecujesz? 

- ale Bartek... 

-Lea, obiecaj mi to. Dobrze wiesz, ile dla mnie znaczysz. Nie chcę Cię tracić. - kłamstwo za kłamstwem. Ale jakie to miało znaczenie? Miała być szczęśliwa i odzyskać chęć do życia. 

---------------------------------------------------------------------------------------------------

Przepraszam, że tak długo nic. Słabe, bo słabe. Nie mam weny.

love.